Paasviering op zondag vanuit Onze-Lieve-Vrouw Tielt

Zalig Paasfeest. Christus is verrezen. Hij is waarlijk verrezen. Alleluia.

Herbekijk hier de paasviering. De homilie van de diaken staat onder de video.

Beste mensen, broeders en zusters,

 

We hoorden in het Evangelie dat op de eerste dag van de week, de zondag, de vrouwen en daarna twee leerlingen bij het graf van Jezus aankomen en zien dat de steen weggerold is en het graf leeg is. Jezus is uit de doden opgestaan maar ze begrepen dat nog niet goed. De verrijzenis van Jezus, ze kunnen dat niet goed vatten en plaatsen, het is onvoorstelbaar. Wellicht werd het rondverteld aan de joodse volgelingen van Jezus Christus. De lezingen uit de handelingen van de apostelen, de brieven van de apostel Paulus en de Evangeliën zoals dat van Johannes zijn pas vele jaren later (van 30 tot 70 jaar na zijn dood en verrijzenis) opgesteld; het zijn geloofsgetuigenissen van de eerste christenen.

De vraag over de verrijzenis en het begrijpen ervan is er 2000 jaar later nog niet eenvoudiger op geworden. Kort na mijn diakenopleiding volgde ik nog een cursus als voorganger in de christelijk uitvaart. Eén van de thema’s behandelde de verrijzenis, logisch want dat is de boodschap, die we in onze homilieën proberen over te brengen: er is leven na de dood. Bij wijze van inleiding vroeg de docent aan de cursisten om eens te omschrijven hoe zij die zich die verrijzenis voorstellen. We waren met een twintigtal personen die de opleiding volgden en er kwamen evenveel verschillende antwoorden. Iedereen ziet het anders, iedereen heeft daarr een andere voorstelling bij. De een ziet de verrijzenis als een zeer lichamelijke gebeurtenis, voor de andere is Jezus een geestverschijning, een andere ziet de verrijzenis als een spirituele aanwezigheid van de Heer en de kracht die Hij ons geeft om door te gaan met ons leven. De volgende weken zullen we in de lezingen veel over die verschijningsverhalen horen van Jezus bij zijn leerlingen.

Over de aanwezigheid na de dood zag ik iets interessants op televisie...

In de eerste lockdown maakte ik via mijn studerende volwassen kinderen kennis met Netflix en daar ontdekte ik een televisieserie met de naam Shtisel, het is een serie over een orthodox-joodse familie in Jeruzalem, en zeer meeslepend. De verhaallijnen zijn allesbehalve spectaculair, maar alles zit juist: de vertolkingen, de balans tussen geloof en wereld, de worstelingen met het leven en de liefde – het is ondanks (of misschien net dankzij) de ongewone orthodoxe setting allemaal bijzonder authentiek en diepmenselijk. Het is een gewone-mensen-soap van het hoogste niveau. Het is een mix, waarin menselijk tekort en begrip daarvoor vanzelfsprekend zijn en waarin je met de personages gaat meeleven, hoe ver ze aanvankelijk ook van je lijken te staan. Enkele dagen geleden op 26 maart plaatste Netflix het derde seizoen online.

Shtisel De eerste aflevering van het  eerste seizoen begint met een aanwezige dode… de jonge Akiva,een rabbijn ontmoet in een eettentje, een bar, zijn overleden moeder en praat met haar. Ze heeft kou en dat inspireert hem later om een hulpfonds op te zetten voor arme joden die geen verwarmingstoestel kunnen kopen.Was het een droom, inbeelding, een spirituele aanwezigheid, ontmoeting... ? Op verschillende momenten in de serie duiken er weer andere overledenen op, zoals de twee gestorven mannen van een weduwe die meezitten aan tafel enzovoort. Ook in de derde serie, die je sinds een aantal dagen kunt bekijken is er een aanwezige dode in het gezin aanwezig is; het is overigens pas op het einde van die eerste aflevering dat je door hebt dat die vrouw eigenlijk overleden is. Verder in de serie duikt ze nog een paar keer op. De laatste aflevering van die de derde serie eindigt met een citaat van de Pools-Amerikaanse auteur Isaac Bashevis Singer (Winnaar Nobelprijs voor literatuur die in het Engels schreef en het Jiddisch). Een opa (de pater familias uit de serie), zijn zoon Akiva de jonge rabijn, en de broer van de opa, Nechum zitten samen aan tafel. Zoon en broer wonen in bij de opa maar hebben net besloten hun eigen weg te gaan, een nieuw leven te beginnen.

En dan citeert de hoofdrolspeler die schrijver joodse Bashevis en zegt: “Hij heeft iets moois geschreven. De doden gaan niet weg. Ze zijn allemaal hier. Iedere mens is een kerkhof… een echt kerkhof. waarin al onze grootvaders en grootmoeders liggen. De vader, de moeder, de vrouw, het kind. Ze zijn er allemaal, voortdurend. Begrijpen jullie dat?” Waarop de zoon en zijn oom antwoorden. “We begrijpen het.” En plots zit de tafel vol, gans de familie is aanwezig op de maaltijd, doden en levenden. Dan volgt nog de allerlaatste scène van de laatste aflevering. Ik weet niet of ik dat eigenlijk mag vertellen want dat is een spoiler zoals ze dat noemen. Een moeder is net bevallen van haar dochtertje. Eigenlijk was ze ten dode opgeschreven. Ze had maar één kans op duizend dat ze de bevalling zou overleven. Ze begroet haar mooie lieve kindje, de ondertitels vertalen het met hallo, maar in het Hebreeuws klinkt het anders: shalom, vrede zij u, dat zijn de woorden die Jezus ook altijd uitspreekt wanneer hij aan zijn leerlingen verschijnt..

Het nieuwe leven overwint de dood.

De derde serie van deze prachtige soap ging niet toevallig vorig weekend in première, het weekend van het Joodse Pesach, in het Engels is dat Passover of de doortocht, het feest waarin de joden herdenken dat ze bevrijd zijn van de slavernij en een nieuw leven mogen beginnen in het Beloofde Land. Voor de christenen komt er nog een dimensie bovenop. Door de dood en verrijzenis zijn we bevrijd van de zonde en de dood.Ons wacht een nieuw leven na de dood, de verrijzenis hoe moeilijk we ons die ook kunnen voorstellen.

 

IK WENS U ALLEN VAN HARTE EEN ZALIG PAASFEEST. JEZUS CHRISTUS IS VERREZEN. HIJ IS WAARLIJK VERREZEN.