Herdenkingsviering oorlogsdrama te Meensel-Kiezegem

Op zondag 5 augustus 2018 herdachten we de 74^ste verjaardag van het oorlogsdrama te Meensel-Kiezegem. Dat gebeurde tijdens een gebedsdienst in de Sint-Pieterkerk van Kiezegem. Nadien legde de diaken in naam van de parochiegemeenschappen in Tielt-Winge een krans neer bij het oorlogsmonument aan de kerk.

De muzikanten van Frans’ connection en organist Jonas Ver Berne zorgde voor een sfeervolle

Organist Jonas Verberne

opluistering van de gebedsdienst. Karolien Joossens die een roman schreef over het oorlogsgebeuren in onze gemeente was gelegenheidslector.

De eerste lezing op deze zondag ging over het morrende volk in de woestijn dat na hun vlucht uit Egypte klaagt over gebrek aan voedsel en water en dat van God manna kreeg. In het Evangelie zegt Jezus dan weer dat God het Brood voor ons is van eeuwig leven.

Met die teksten in het achterhoofd kunt u hier de preek lezen van deze zondag.

·         Ex 16, 2-4.12-15: Wanneer het volk van Israël in de woestijn honger heeft, zorgt God voor voedsel uit de hemel.

·         Joh 6, 24-35: Jezus is het echte brood dat God ons geeft en dat onze diepste honger stilt.

Broeders en zusters,

Toen de Israëlieten onder leiding van Mozes en Aaron door de woestijn trokken begonnen zij zich te beklagen. Het volk morde; ze waren niet tevreden en wilden terug naar de onvrijheid en slavernij van het heidense Egypte, waar daar was tenminste eten; de vleespotten gevuld en brood in overvloed. De Israëlieten waren door God bevrijd, maar het lijkt alsof ze dat al vergeten waren; God en gebod waren al van geen tel meer.

Vleespotten in Egypte

Karolien Joossens, onze gelegenheidslector tijdens de herdenkings-
viering en auteur van het boek 'De tragedie van Swerthout-Wittebeek'

In de roman ‘De Tragedie van Swerthout-Wittebeek’ die Karolien Joossens over het drama in ons dorp schreef, lees ik iets gelijkaardigs wanneer de pastoor bij de bevrijding  aan ene Firmin Snoecks vroeg: “Hoe hebt geijjj dat toch kunnen doen, Firmeijjjn, zo met die Duiijjjtesrs samenwerken?” Firmin kon niet antwoorden op het moment zelf, maar ’s avonds in zijn bed overweeg hij de volgende repliek: “Mijne pa was zen werk kwijt, en er was giejen geld. En ig moest stoppen mee studeren. En ig moest kiezen: gon werken, of mijn ouders ontlasten door op verlengd kamp te gaan bij de VAVV. Waar da ze aan sport deejen, en ge gratis eten en drinken kreeg, en een bed, en waar da ge betaald werd om mee te hellepe aan werken van openbaar nut”  De vleespotten van Egypte gevuld en brood in overvloed, daar moest ik aan denken bij het lezen van dat fragment.

In de oorlogsjaren ging de meerderheid van de dorpsmensen naar de kerk en uitten ze zich als christenen, katholieken, volgelingen van Jezus Christus. Toch heeft dat geloof de gemeenschap niet belet om mensen om te brengen en over te dragen aan de bezetter. Het doet ons de vraag stellen over de diepte van ons geloof, broeders en zusters. Zijn we werkelijke volgelingen van Jezus Christus of is het slechts een laagje vernis? Dat is ook de kritiek van Jezus in het Evangelie aan de volgelingen die Hem opzoeken: “Jezus nam het woord en zeide: “Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Niet omdat gij tekenen gezien hebt, zoekt ge Mij, maar omdat gij van de broden hebt gegeten tot uw honger was gestild.”

Zijn we ‘echt’ christenen?

Het is geen problematiek van de 15^de eeuw voor Christus ten tijde van de Uittocht, niet van 2000 jaar geleden, niet van de periode 1940-1945, het is één van alle tijden. Ik las nog maar pas een interview met de onlangs gecreëerde kardinaal uit de Madagaskar die zich naar aanleiding van de grote problemen het volgende antwoordt op een vraag over de uitdagingen voor zijn land: Met welke bijzondere uitdaging wordt de Kerk in uw land geconfronteerd?

“Met de noodzaak om de evangelisatie te verdiepen. Ik vraag mij het volgende af: waarom bevinden wij ons in een dergelijke kritieke situatie terwijl het aantal christenen blijft toenemen en de meeste van onze politieke leiders christenen zijn? Indien wij werkelijk christenen zouden zijn, dan zouden wij ons in een andere situatie bevinden. Vandaar mijn vraag: hoe diep is ons geloof? Wat het aantal betreft zitten we goed, maar dit is niet wat van essentieel belang is. Wanneer iemand zijn geloof verkondigt, maar de volgende dag zijn buren berooft of zich helemaal niet voor het leven van anderen interesseert, dan gaat het om een geloof dat niet ten volle wordt beleefd.”

Dus mogen wij ook onszelf, broeders en zusters, allemaal de vraag stellen wanneer we straks na de homilie ons geloof zullen belijden. Is het diep genoeg? Zijn we vandaag hier omwille van deze herdenking of nemen we echt het engagement op om het Evangelie deel uit te laten maken van ons leven?

En vandaag in Meensel-Kiezegem?

Zusters en broeders, sedert begin juni vangen we Syrische oorlogsvluchtelingen op in de pastorie van Kiezegem, enkele honderden meters van deze kerk in dit dorp met zijn belanden geschiedenis. Het zijn Syrische orthodoxe christenen die hun streek zijn ontvlucht omwille van pesterijen en onverdraagzaamheden en oorlogsgeweld. Hun moedertaal is het Aramees, de taal van Jezus, maar ze spreken ook Arabisch, de omgangstaal die ze hanteren met de andere Syriërs. Toen ik vlak voor de opvang van deze christenen het waagde op de Facebookgroep van “Ge zijt van Tielt-Winge” te vragen of er iemand was die ons kon helpen om te vertalen van het Arabisch naar het Nederlands, kunt ge u niet voorstellen hoeveel bagger ik over me heen gekregen heb. Een van onze oud dorpsgenoten die nu in Bekkevoort woont en mijn vraag verdedigde, belde me kort nadien op om te vragen de post weg te halen omdat hij zich bedreigd voelde, ja zelfs door oud-dorpsgenoten die hij persoonlijk kende.

Eén van de lokale politici die het ook had gelezen, verzuchtte tegen mij: “Ik hoop dat het niet onze kiezers zijn.”

Diaken Luc Claeys legt een krans vanwege de parochie neer aan het oorlogsmonument

Ik vrees dat het wel kan: Extreemrechts nationalisme, uiterst links socialisme, een rabiaat liberalisme, populistisch conservatisme en een ongenuanceerd katholicisme, ze kunnen allemaal tot deze uitwassen leiden. We dragen dus allen een grote verantwoordelijkheid naar de mensen toe naar wie om hun stemmen zullen hengelen bij de volgende verkiezingen.

Een paar dagen geleden luidde nog een priester uit Zeebrugge de noodklok omdat hij doodsbedreigingen ontving na het geven van eten en drinken aan vluchtelingen, broeders en zusters. Eten en drinken; kwartels, manna en water aan vluchtelingen uit Egypte.

Wij die hier als christenen samenzijn hebben ook een verantwoordelijkheid. Het is onze opdracht om Christus, de vredesvorst werkelijk, het middelpunt te maken van ons leven, de drijfveer van ons handelen en denken. Laten we dat in de stilte voor het uitspreken van ons geloof overwegen.

Luc Claeys p.di.