Op vrijdag 15 januari werd ik vanuit het Woonzorgcentrum Campus Dommelhof opgebeld met de vraag "of ik in het huis Perkeveld een ziekenzegening zou willen komen doen maar het is wel op de corona-afdeling". Ik wilde niet weigeren; de verzorgenden, de verpleegsters, het poetspersoneel, ze zetten zich dagelijks in om de mensen bij te staan en te verzorgen en nemen bovendien de moeite om de bedienaar van de eredienst op te roepen voor geestelijke bijstand.
De vraag om naar Sint-Joris-Winge te komen voor een ziekengebed in het rusthuis lijkt verbazend omdat er tot nader order in de instellingen (zowel WZC als ziekenhuis zoals voor gans de Belgische kerk) meestal geen gemeenschappelijke pastorale activiteiten doorgaan. Concreet betekent dit: geen Eucharistievieringen met patiënten of bewoners, geen gespreksgroepen, zanggroepen enz. De pastores die gemandateerd zijn voor een bepaalde instelling behoren echter wel tot het geheel van diensten die worden geboden aan patiënt of bewoner.
Aangekomen in het woonzorgcentrum werd ik bijgestaan door een sympathieke verpleegster die me vakkundig inpakte met beschermende kledij. Ze assisteerde me ook op de kamer bij de bewoner en bleef bij het gebed omdat er geen andere familieleden aanwezig waren. Ze vertelde me dat zelf moslima was en veel herkende van de gebeden uit haar eigen geloof en dat er in de islam op een zelfde wijze voor zieken gebeden wordt. "Alleen slaan wij geen kruisteken", voegde deze vriendelijke uit de Egyptische hoofdstad Caïro afkomstige verpleegkundige er nog aan toe. Ik prees haar en de collega's omdat ze de moeite nemen om me te contacteren en omdat ze het gebed aan het ziekbed ondersteunen.
Ik nodig jullie allen uit om thuis of in de kerk ook eens te bidden uit dank en om kracht voor alle personeelsleden van de zorginstellingen die zich dag en nacht inzetten voor de zieke en bejaarde medemensen.
Diaken Luc Claeys
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank u wel voor uw reactie. Van zodra ze is nagelezen en goedgekeurd, zullen we ze publiceren.